Categoría C: de 18 a 100 anos
1º Premio: Carlos Méndez Leis
Face ou envés
O fluído escorríalle con inusitada urxencia tinguindo de morno vermello o traxecto. Ao redor dos seus pés, incrédulos os ollos, a incipiente e viscosa mancha virouse púrpura poceira.
Non moi lonxe, na traseira da berlina oficial, o ministro atendía unha chamada procedente de Reino Unido:
– (…)
– Xa o sei papá. Sei que fixen o correcto; que non debía telo. Pero iso non me fai sentir mellor -na gorxa da filla os amortecidos laios tornaron en pranto amargo. As súas bágoas naufragaban en impolutas sabas de algodón.
Mentres, baixo a fría luz da mañá e a mirada aterrada dos transeúntes, a escasa distancia da clínica ilícita, a vida de Rocío mergullábase no seu sangue.
2º Premio: Gervasio Moral Corzo
Un canto a Galiza, un canto á muller galega medieval
Eu canto a Galiza
eu canto a muller galega,
unha cantiga chea de amor,
una cantiga chea de felicidade.
Galiza terra de meigas,
Galiza terra de costas,
bañadas polo mar;
prados, ríos, arboredas,
gando pastando desde a mañá.
Terra de condes, marqueses,
agricultores, abades, frailes,
e xente de a pé, e as mulleres:
esa casta de mulleres; mulleres, das que temos que falar…
Muller galega, de alta casta,
ti lóitache, ti peléxache
ca noite e mailo día,
e co teu suor sácache
a túa familia adiante.
Mulleres de campo, do mar
e da montaña,
que non tedes medo a nada.
Traballabades de sol a sol,
velabades na casa de lúa a lúa.
Moito sufristeis, moito pelexasteis
estruxabais; e vos estruxaban,
mallabades; e vos mallaban,
arabais; e vos araban.
As cabras, as vacas e os porcos foron os vosos mestres,
o centeo e o trigo os vosos libros,
o campo a vosa escola,
e a aira a vosa festa.
Aprendisteis a obedecer,
aprendisteis a calar;
aprendisteis a odiar en silencio
E aprendisteis a loitar ata o último dos vosos alentos.
Pola mañá muxiades,
o mediodía guisabades,
pola tarde regabais
e pola noite enfiabais
a carón da vela,
vendo brincar aos cativos.
Vos mulleres galegas, que,
coas vosas mans, fixesteis
desta terra, unha nación grande.
O mar fíxovos chorar,
o mar fíxovos enviuvar,
tamén vos fixo ser duras,
e o corazón envenenar.
Nos vos aprenderon a ler,
non vos aprenderon a escribir,
pero aprendisteis a perdoar,
a querer e a sorrir.
Para os vosos fillos:
mil bicos, mil abrazos, mil caricias,
eran o voso credo e a vosa oración
a vosa feliz canción.
Un pulso bótastelle a fame,
o frío un forte empuxón;
un credo para a enfermidade
contra a morte, abrazo e compaixón.
Deuses non erades,
homes tampouco,
pero algo divino en vos había
que non tiña explicación.
O voso pelo volveuse branco,
a cara, as mans e o corpo arrogou,
pero intactos están
a vosa alma e mailo corazón.
Polvo erais, e a terra volvisteis,
Pero o voso alento aquí perdura
Xeración tras xeración.
Dedicación a tódalas mulleres galegas.
