Hai unha lenda que fala das misteriosas augas do río Selmo, nas terras de Xestoso, preto de Valdeorras,un lugar de intrigantes covas, amores imposibles e seres mitolóxicos.
Conta a lenda que a filla dun nobre de Xestoso gustaba de percorrer os montes dos arredores vestida con roupas vulgares, co obxecto de pasar inadvertida.
Unha tarde atopou por arte de maxia un cazador. A doncela, cuxa fermosura era sobrenatural, deuse a coñecer como pertencente ao castelo de Xestoso, e o mancebo fíxoo como vasalo do señor de Golado. A beleza de ambos fixo que se namorasen, acordando manter novos encontros.
Aqueles encontros tiñan lugar nas beiras do Selmo echegaron a coñecemento do pai da moza. Don Pedro de Xestoso, consideraba aos da aldea de Golado indignos de pretender a súa filla, polo que lle prohibiu volver ver ao mozo.
Así e todo, os noivos atoparon a maneira de verse, pois había un pasadizo que comunicaba o castelo de Xestoso cun túnel que ía ata o castelo de Golado.
O pai da doncela decatouse do que acontecía e considerándoo unha ultraxe decidiu impoñerlle un castigo.
Así pois, unha vez que os amantes penetraran no pasadizo, o pai da doncela pechou as entradas do túnel cun gran número de rochas.
Deste xeito, quedaron na noite de Nadal, nas augas do Selmo, os amantes para sempre…
Tamén conta a lenda que foron os proxenitores das lavandeiras, das que se cre que púen as pebidas de ouro que o Selmo deposita no seu leito.
Autora: Diana Fernández Prieto. 2º ESO B. Colexio Divina Pastora do Barco.
