Do 19 de novembro de 2020 ao 20 de xaneiro de 2021 a Galería de Arte Marisa Marimón (Benito Vicetto Nº 5, baixo, Ourense) acollerá a exposición “El último hombre sobre la tierra” de Joan Alvado.
O traballo de Joan Alvado (fotógrafo natural de Altea residente en Barcelona céntrase en proxectos a longo prazo cun achegamento antropolóxico cara ao territorio e as crenzas do home ao longo de diferentes capas históricas.
Dende 2017 está a traballar en El último hombre sobre la Tierra, un ensaio sobre a relación entre a natureza e o despoboamento extremo, realizado co apoio do programa de Leica LFI Loan Pool. “Situada no interior montañoso de España, a chamada Serra Celtibérica é a segunda zona máis despoboada de Europa, tras a Laponia nórdica. As súas cifras demográficas espantan. Cunha extensión de 65.835 km2 (o dobre do territorio total de Bélxica) a densidade de poboación é de apenas 7,34 hab/km2. Esta condición de despoboamento extremo fixo saltar as alarmas en España, onde a zona pasou a ser coñecida amplamente como Laponia do Sur”, explica o propio fotógrafo, engadidno que “o despoboamento é consecuencia de fluxos migratorios ligados ao modelo económico actual, onde o abandono do sector primario como modelo produtivo deixou a amplas áreas orfas de motor económico. Ao non preverse un motor alternativo para estas áreas, expoño a hipótese de que o despoboamento non é reversible”. Trátase, ademais, dun fenómeno xeneralizado nos países desenvolvidos. De modo que podemos entrever un futuro no que cada vez maiores superficies sobre a Terra estarán total ou parcialmente desprovistas da presenza do home. E “a vida nestas zonas non será tal como coñecémola actualmente”, sentencia Alvado.
En base a estas premisas, e con Laponia do Sur simplemente como marco xeográfico de partida, El último hombre sobre la tierra é un ensaio fotográfico no que o fotógrafo expón reflexións abertas sobre cal pode ser o futuro destes territorios. “Quería evitar un enfoque nostálxico sobre o mundo rural, e decidín reinterpretar a paisaxe e os seus habitantes, xerando unha visión diferente sobre a natureza destes lugares”, di. Unha visión, cun punto de separación sobre a realidade, que desafía a nosa percepción do territorio, converténdoo nun lugar fantástico, descoñecido.
Trátase pois dunha mostra que plantexa premisas sobre como serán estas áreas en 30, 40 ou 50 anos; e que queda cando unha poboación desaparece.
