Dun conto popular, datado alá polo século XIII, parte “A parábola do angazo” de Talía Teatro, unha representación en pequeno formato que, en clave de humor e mesmo da sátira, abordaba a situación da lingua galega e a perda de falantes. Con ela concluía na pasada noite o décimo ciclo “De Perto” no Xardín da Casa Grande de Viloira (O Barco).
“É e o momento de agradecer e de recoñecer”, dicía o técnico de Cultura do Barco, Gustavo Docampo no escenario xusto antes de presentar a obra. “De agradecer ao Concello do Barco a súa aposta por este programa arredor da palabra dende hai xa unha década, tamén á Deputación de Ourense. Ademais hai que recoñecer o traballo técnico de Ton y Son e o labor de todos os artistas que teñen pasado polo De Perto, entre eles os que este ano estreaban o Recanto Florencio“. Neste punto, Docampo lembraba de xeito especial a Anxo Baranga, de Furafollas Teatro e convalecente, cuxa representación tivo que cancelarse de xeito inesperado. Finalmente, Docampo agradecía a resposta e implicación do público con este festival e convidaba a “volver a reunirnos aquí o vindeiro ano”.
A partir de aí, os actores Artur Trillo e Toño Casais subíanse ao escenario para darlle vida á “Parabola do angazo”, unha peza dirixida por Diego Rey e con textos seus, pero tamén de Araceli Gonda, Marta Lado, Jose Prieto, Séchu Sende e Artur Trillo.
A función ía construíndose de modo moi áxil enlanzando pequenos sketches, nalgúns dos cales se botaba man dos monicreques. Encetábase coa historia dun mozo galego que marchou a Castela e, á volta, esquecera a súa lingua; a dun home que, sumamente preocupado por falar galego deseguido sen poder evitalo, acude ao médico e lle diagnostican “a síndrome de Artur”; a dun político obrigado a falar galego para ganar votos, a de dous monaguillos que se preguntan, en plena misa, que falaba Xesús; ou a de dous namorados do século XIII, Xulieta e Roi, entre os que se interpón o idioma, entre outras.
Esta obra vén a pechar unha sorte de triloxía que se abría con Bicos con lingua (2003) e continuaba con Pelos na lingua (2011). Nela reflexionan sobre o valor, a riqueza e a importancia dunha lingua, que permite ter unha mirada propia da realidade, “xa que hai cousas que só se poden dicir en galego” e unha identidade. De aí a relavancia de coidala e preservala. “Para que serve unha lingua se non é para falala?”, preguntábanse os protagonistas de “A parábola do angazo”.
Fotos: A.R.
